Eyüp Koçak / Muhabir Türk

2010 yılında eşimin kaleme aldığı bir yazıya rastladım. Sonuna kadar okuduğumda ne yazık ki üzüldüm. Çünkü 2010 yılından kaleme alınan sorunların büyük bir çoğunluğu bugün devam ediyor. Kadına şiddet, TV’lerin hali, aynı.   O gün den bugüne değişen tek şey kurbanların isimleri.

 

4 Aralık 2010’da eşim Nurgül Şahballı’nın duygularını döktüğü yazıyı bir okuyun lütfen. 

 

“Sabahları uyandığımda artık kahvaltının keyfini çıkaramıyorum. Tv kanallarının sabah kuşaklarında Ya hastalıkları ile mücadele eden insanlarımız yâda kayıplarını arayan insanlarımız var. İzliyorum. Ağlayan bir vatandaşımız kardeşi öldürülmüş, yeğeni kayıp. Babası konumundaki adamda saf’a yatıyor. Ne sorsalar çelişkili cevaplar veriyor. Sonra bir öğreniyoruz ki Karısını göz göre o eli kanlı katillere teslim etmiş. Kadını öldürmüşler. 1.5 yaşındaki bebeği de dereye atmışlar, katletmişler. Ve bu vatandaş timsah gözyaşları döküyor. Korkudan ölüyor. Karısını ve çocuğunu öldürenler ona da bir şey yapar mı diye. Lokmalar boğazıma diziliyor. Ne istediniz bu kadından ne istediniz bu sabiden diyorum. Gözlerim doluyor. Ve sadece izliyorum.  Diğer yandan, Haberlere bakıyorum. Bilmem kaç şehit var. Yürekler yanmış. Türkiye’de bizlerle birlikte hatta bizden daha fazla her hakka sahip olan bazı insanlar habire özerklik istiyorlar. Ve ha bire kınalı kuzularımızı öldürüyorlar. Başka bir yandan Arkadaşının boğazını kesen bir adam.

 

Gülerek “zevk için öldürdüm zevk” diyor. Merve Karabulut’lar, organ mafyaları, terörist zihniyetler, Kaybolan insanlar, Mecliste birbirine laf sayan vekillerimiz, umursamaz tavırları ile sadece işlerini yapan sanatçı geçinen sanatçı ruhlu sanatçılarımız vs vs vs. Herkes birbirine laf sayıyor. Kimse etliye sütlüye karışmadan birbirlerine yalandan dostluk ve yalandan yalakalık yaparak hayatlarını idame ettirmeye devam ediyorlar. Kavga, gürültü, ihanet, dolandırıcılık,hırsızlık, vefasızlık, umursamazlık diz boyu. Küçücük çocukların artık oynadığı playstation’ların içeriğide şiddet!! Internet kafeler de okuldan kaçmış cocukların oynadığı oyunlarda da şiddet var.

 

Bir insan müsvettesi kedinin kafasını ezerek öldürüyor ve ceza almıyor. Bizde  bön bön bakıyoruz. O insan  hala aramızda. Genç bir adam. Evlenecek çocukları olacak bu adamın. Karısı olacak. Vay vay vay. Bitki profesörü insanlarımız kanal kanal gezip şifa dağıtıyorlar. Meğer ne kadar ihtiyaç varmış böyle bir şeye. Hayret! Evlenmek isteyen evde kalmış kız kuruları ve erkek müsvetteleri akın ediyorlar tv kanalına. Önce yeterki elektrik alayım seveyim diyorlar. Kendilerine talip gelince de “Parası, evi olsun bana baksın, yoksa evet demem” diyorlar.

 

Ondan sonra dananın kuyruğu kopuyor. Seyirciler arasında çok bilmiş çok konuşan ve çok akıl vermeyi sevenler itina ile seçiliyor. Ve yorum yapıyorlar. “Yok yok yakışmadılar. Mutlu olacaklarına inanmıyoruz, Beyefendi yada hanımefendi daha iyilerine layık.” Bana göre bu da bir şiddet göstergesi. Insanlar çıkmışlar oraya birbirlerini aşağılayıp prim kazanıyorlar. Yazık!! Dizilerimizde de yok yok maşallah. Başta Ihanet, mafyacılık, insanları zenginliğe özendirme, Kötü yola teşvik etme, Ahlaksız saygısız bir gençlik, Dayak, kavga, şiddet, tecavüz, aile kavramını hiçe sayma. Ve sonunda herşeye rağmen AŞK..

 

Kardeşler aynı erkekten hoşlanıyorlar. Enişte baldız kavramı yok. Arkadaşlar çanta değiştirir gibi birbirlerinin sevgililerine sarkıyorlar. Ohh kimin eli kimin cebinde belli değil. Ama aşk var arada bu yüzden herşey mübah! 

 Allah aşkına, Canileştikmi biz toplum olarak? Yozlaştıkmı?

 

Herkes birbirlerinin kuyusunu kazıyor, boğazını kesiyor. Öldürüyor. Ne oldu bizim değerlerimize? Nerde  bakkal amcamız, Komşu teyzemiz? Nerde sırdaşlarımız arkadaşlarımız? Nerde huzurumuz? Neden şiddet? neden kavga? Nedir bu yalan dünyada bu kadar hırs? Arkadaşın ağlayınca mutlumusun? Komşun aç yatınca mutlumusun? Peki izlediklerinden Mutlumusun? Ne oldu Türk toplumuna? Bu ne dejenerelik? Nereye gidiyoruz? Dur diyelim artık ne olur bu gidişata. Ben gelecekten korkuyorum desem hiçte abartmış olmam değilmi?? Sağlıcakla kalın. Huzurlu günler diliyorum herkese” 4 Aralık 2012 /Nurgül Şahballı