Gürsel Kaya

Duygusal çocuklardık. Bir o kadar da gayretli. Vatanını, milletini, bayrağını aşkla seven bir kuşaktık. Değerleri uğruna canını vermekten çekinmeyen bir ruh hâkimdi tüm memleket çocuklarında. Alabildiğine yaşadığımız duygusallığımızın üstüne bir de arabesk rüzgârı gelip çöküverdi o yıllar. Onlarca değişik çalgının bir araya getirdiği “ağlak” ezgilerle. Bir kısmımız “Ferdici”, bir kısmımız “Orhancı” olmuştu. Birimiz ”batan güneş beni de al” derken, bir diğerimiz “batsın bu dünya” diye haykırıyordu. Ancak ne dünya batıyordu, ne de güneş bizi yanına alıyordu.
Bir yandan vatan kurtarmaya çalışıyor, bir yandan hayâlimizdeki “ütopik aşklarımız”a gönderiyorduk şarkılarımızı. Olmayan, yaşanmayan aşklarda, yoğun duygular yaşıyorduk. Ya da arabesk dünyası yaşatıyordu bunu bize.. O karmakarışık dünyadan, o arabesk dünyasından çok şeyler öğrenerek çıktık geldik bu günlere. Çok şeyler de kaybederek elbette. Hayatta ve ayakta kaldığımıza şaşırarak, şükrederek her zaman...
Sanırım yıl 1976 idi. Ferdi Tayfur “Çeşme” adlı şarkısını seslendiriyor ve ortalık yıkılıyordu. Hemen ardından şarkının filmi çekiliyor; film, sinemalarda kapalı gişe oynuyordu. Her evin önünde bir çeşme yoktu belki ama herkesin, özellikle de gençlerin dilinde çeşme şarkısı vardı. Hele şarkının girişindeki su sesi, yüreklerdeki yangını söndürmek yerine, daha bir harlıyordu ateşi.
Halk kültürüne ve türkülerimizin özüne saygımız sonsuzdu. Ne var ki arabeskten etkilenmemek mümkün değildi. O yıllarda gittiğimiz düğünlerde, çıktığımız hatır gönül sahnelerinde dostlarımızın ricasıyla biz de seslendiriyorduk şarkıyı. Biraz Ferdi’yi taklit ederek. Beğeniliyordu da...
Çeşme başlarında uzak ve erişilmez aşklarımıza ünlediğimiz Ferdi Tayfur şarkıları, ızdırap çemberinden çıkmıştı âdeta. İnsanı yakıp kavuruyordu.. Yangını söndürecek Çeşme bile ateş, kor oluyordu, âşıkların yüreğinde.. 
O güzel insanın yüreğinden kopup gelen nağmeler sustu bu gün.. Çeşme’nin şırıltısı da sustu.. Bundan sonra çeşmeler sessiz akacak.. İnsanı ötelere götüren titrek ve yanık sesi artık çıkmayacak. Akşam güneşi battı. Ve batan güneş O’nu da aldı bizden. Fadime’nin düğününde halay sekerken, bir garibin yasında bulduk kendimizi aniden.. 
Her şarkısı bir ayrı etkili dokundu yüreklere. Ancak Çeşme ve Emmioğlu, benim için daha da özeldi.. 
Ve sen, her gönüle dokunan sen, şarkılarında yaşayacaksın Ferdi Tayfur.. 
Hoşça kal ızdırap çocuğu.. Mekânın cennet olsun…